Հիշատակարան

Ես դիտեցի աշխարհը խրամատից,

ես դիտեցի աշխարհը փչակից բվեճի,

ես դիտեցի աշխարհը ճերմակ թղթերի խորխորատներից,

ես դիտեցի աշխարհը իմ մեղավոր աչքերից,

ես դիտեցի աշխարհը

խանձված թևերի միջից հրեշտակի,

ես դիտեցի աշխարհը իմ ձեղնահարկի

անտերունչ տոպրակների միջից,

ուր իմ երեխաների կոտրված խաղալիքներն են կիտված`

արդեն խաղացված և միայնակ։

Եվ դիտեցի աշխարհը

մահերի միջից իմ ընկերների և իմ հարազատների,

և դիտեցի աշխարհը

որպես խճապատկեր`

հակասական և անբռնազբոս՝

իմ ցավն ու իմ խնդությունը

բեկոր-բեկոր շարելով

սիլուետ գծապատկերին

իմ տեսած աշխարհի։

Եվ ինչքան ավելորդ բեկորներ,

որ կաթեցին իմ սրտի աչքերից

որպես արցունք,

դեպի տրտմությունը ինձ հրեցին։

Եվ ինչքան արծաթե սրտերով բեկորներ,

որպես մխիթարություն, ինձհետ բերեցին հեռվից`

հոգու ապարանքների սրբազան սեղանների մոտ`

ճաշակելու բույրը անտառների,

ճաշակելու ոգին մեր սրբազան լեզվի,

ճաշակելու ճակատագիրը իմ հայրենիքի`

բեկոր առ բեկոր և ցմրուր։

Եվ այսքանն էր իմ հնարը`

մերկ, երերուն, միայնակ և առաքինի։

Գագիկ Սարոյան

Մեկնաբանություններ